DIPLOMATIC OBSERVER

Ένας νέος κόσμος γεννιέται μέσα από τις στάχτες της Μέσης Ανατολής

• Πλησιάζει η ώρα μιάς νέας Μέσης Ανατολής
• Το Ισλαμικό Κράτος αργοσβήνει απειλώντας…
• Η επόμενη ημέρα της Μέσης Ανατολής έρχεται με μαύρα σύννεφα

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ 

Η είσοδος της Ρωσίας στον πόλεμο της Συρίας κα γενικότερα στις εξελίξεις στην Μέση Ανατολή, αποδείχθηκε ως καταλυτικός παράγοντας των μέχρι εκείνη την στιγμή εξελίξεων. Τη χρονική στιγμή που όλα έδειχναν πως στη Μέση Ανατολή θα κυριαρχούσε η «λογική» του χάους, μέσω ενός μακροχρόνιου πολέμου των τζιχαντιστών κατά της Συρίας και του Ιράκ, η εμφάνιση της Μόσχας ανέτρεψε τους σχεδιασμούς της Δύσης και αντέστρεψε τις δυνάμεις ισχύος. 

Η γνωστή πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» που ήθελε τις ΗΠΑ να επιχειρούν μία σοβαρότατη –αν όχι εκ βάθρων- αλλαγή του γεωπολιτικού και γεωενεργειακού χάρτη, εξαναγκάστηκε να υποκλιθεί στην σοβαρότητα και την αποτελεσματικότητα της ρωσικής παρέμβασης. Η Μόσχα «μπήκε στο παιχνίδι» την πλέον κατάλληλη στιγμή και δήλωσε παρούσα υπερδύναμη, εξαναγκάζοντας σε αναδίπλωση την Ουάσιγκτον. Ο Βλαδιμίρ Πούτιν, αντιλαμβανόμενος την απόπειρα δημιουργίας ενός νέου αραβικού ενεργειακού διαδρόμου προς την Ευρώπη και την μεσοπρόθεσμη οικονομική απειλή προς την Ρωσία, αντιμετώπισε την ουκρανική όχληση (απόπειρα απασχόλησης και συγκράτησης της Ρωσίας) δεν δίστασε «να σηκώσει το γάντι» και με συντονισμένες ενέργειες με τις κυβερνήσεις της Δαμασκού και της Βαγδάτης (δημιουργία κοινού κέντρου πληροφοριών που παρείχαν φίλιοι πληθυσμοί και άνδρες των ειδικών επιχειρήσεων) ξεκίνησε μία σειρά στοχευμένων χτυπημάτων σε νευραλγικά σημεία του Ισλαμικού Κράτους. 

Αποτέλεσμα αυτής της συνεχούς και απολύτως επιτυχημένης ρωσικής στρατιωτικής επιχείρησης ήταν η κατάρρευση της μαχητικότητας του Ισλαμικού Κράτους. Τόσο η κόπωση των τζιχαντιστών από τις συνεχείς μάχες, όσο και η παλαίωση του στρατιωτικού υλικού που χρησιμοποιούν, αλλά, κυρίως, η φονικότητα των ρωσικών βομβαρδισμών, δημιούργησαν μία αίσθηση όχι απλής ήττας, αλλά απόλυτου πανικού στις τάξεις των τζιχαντιστών. Αποτέλεσμα αυτής της ψυχολογίας οι λιποταξίες να γίνονται σωρηδόν (ακόμη και με γυναικεία ρούχα επιχειρούσαν να διαφύγουν προς την γειτονική Τουρκία), ενώ σε αρκετές περιπτώσεις οι τζιχαντιστές παραδίδονται στους αντιπάλους τους ελπίζοντας πως θα τύχουν καλής μεταχείρισης... 
Η ηγεσία του Ισλαμικού Κράτους διαβλέποντας πως ούτε οι ναρκωτικές ουσίες δεν μπορούσαν να απομακρύνουν τον ρωσικό τρόμο από τους φανατικούς «μουτζαχεντίν», δεν δίστασε να προχωρήσει και σε ομαδικές εκτελέσεις λιποτακτών, ενώ η απόφαση να χρησιμοποιηθούν ανήλικα παιδιά (όπως ο Χίτλερ στο τέλος του Γ’ Ράιχ) ως μαχητές και βομβιστές αυτοκτονίας είναι περίτρανες αποδείξεις του τέλους που έρχεται για τα δίποδα ανθρωποειδή (τους ληστοσυμμορίτες και τους στυγνούς δολοφόνους) του ριζοσπαστικού Ισλάμ…

Όμως, κανείς δεν φάνηκε ικανός να σταματήσει την ρωσική παρουσία στη Μέση Ανατολή. Ούτε και το «πισώπλατο χτύπημα» του Ερντογάν, όταν σχεδίασε και τελικά διέταξε την κατάρριψη του ρωσικού Sukhoi-24, μείωσε την ρωσική αποτελεσματικότητα, η οποία προσέδωσε χαρακτηριστικά εγγύησης στον πόλεμο κατά του Ισλαμικού Κράτους, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερα θετικό κλίμα στα κράτη της περιοχής για την Ρωσία του Πούτιν και την στρατιωτική της μηχανή που «ξεδοντιάζει» σε καθημερινή βάση του τέρας του Ισλαμικού Κράτους και δημιουργεί με πολύ γρήγορους ρυθμούς συνθήκες ασφάλειας στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Την ίδια στιγμή, ο αμερικανικός παράγοντας χρησιμοποιώντας τους Κούρδους του Βόρειου Ιράκ και προσπαθώντας να συγκρατήσει υπό τον έλεγχό του την κυβέρνηση της Βαγδάτης, επιχειρεί να παραμείνει στην περιοχή, γνωρίζοντας όμως πως η Ρωσία βρίσκεται ήδη εκεί και έχει κερδίσει το σύνολο των εντυπώσεων εις βάρος της Δύσης. Ξαφνικά, οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί, μετά από ένα χρόνο συνεχών αστοχιών, έγιναν αποτελεσματικοί και αμερικανοί στρατιωτικοί σύμβουλοι μεταφέρθηκαν στην Βαγδάτη για να βοηθήσουν στον πόλεμο κατά των τζιχαντιστών. 
Την ίδια στιγμή, τμήματα του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (ένοπλη συριακή αντιπολίτευση), που έχουν συνταχθεί με τον Συριακό Στρατό του Άσαντ, δέχονται την βοήθεια των ΗΠΑ, αφού η Ουάσιγκτον ευελπιστεί πως με αυτό τον τρόπο θα διεισδύσει στην Συρία κατορθώνοντας μέσω συνομιλιών να αποσπάσει ένα τμήμα του συριακού εδάφους για τη δημιουργία ενός «καντονιού» της σημερινής αντιπολίτευσης. Με τους Κούρδους του Βόρειου Ιράκ και με την Συριακή Αντιπολίτευση, η Ουάσιγκτον ευελπιστεί πως θα συνεχίσει να βρίσκεται στην περιοχή, μειώνοντας (με τη μέθοδο του ροκανίσματος) την ρωσική παρουσία και την επόμενη ημέρα της ρωσικής ισχύος στη Μέση Ανατολή.
Το πλέον βέβαιο είναι πως οι σημερινές ΗΠΑ, για ένα πλήθος λόγων (πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών) δεν μπορούν να συμμετέχουν σε έναν πόλεμο στην Μέση Ανατολή, τη στιγμή μάλιστα που έχουν την ευχέρεια και τη δυνατότητα να διαχειρισθούν τις ενεργειακές ανάγκες της Ευρώπης (ενεργειακή εξάρτηση από την Ρωσία) με τα αστείρευτα κοιτάσματα σχιστολιθικού αερίου που διαθέτουν…

Ο πόλεμος κατά των τζιχαντιστών εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς και όλοι οι «παίκτες» (ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Ιράν, Σαουδική Αραβία και Τουρκία) κινούνται για να πάρουν τις κατάλληλες θέσεις στον διπλωματικό στίβο μάχης. Ήδη, η νευρική κίνηση της Τουρκίας, με την εισβολή σε Ιράκ και Συρία, δείχνει πως ορισμένοι εκ των παικτών είναι διατεθειμένοι να κινηθούν επικίνδυνα, έως και εκτός ορίων, για να διεκδικήσουν ένα καλύτερο κομμάτι από το χάος που δημιουργεί η απουσία του Ισλαμικού Κράτους (το χάος αυτό ήδη καταγράφεται εν μέρει από την «ανησυχία», τους «φόβους» και τη νευρικότητα τοπικών πληθυσμιακών ομάδων, που δηλώνουν υπέρ ή κατά κάποιων «παικτών», όπως συμβαίνει με τους τουρκμάνους της Συρίας και του Ιράκ, οι οποίοι φοβούνται τους Κούρδους και τον Άσαντ και επιθυμούν την προστασία του Ερντογάν).
Το «χάος» αυτό καλύπτει σε ένα μεγάλο ποσοστό η διαφαινόμενη δημιουργία και επίσημη αναγνώριση του κράτους του Κουρδιστάν, η ύπαρξη του οποίου δημιουργεί εφιάλτες στον τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν. Μπορεί η Τουρκία να είναι το έσχατο ανάχωμα του ΝΑΤΟ απέναντι στη Ρωσία, αλλά από τη στιγμή που η Ρωσία αποφάσισε να δηλώσει παρούσα στη Συρία, η θέση της Τουρκίας γίνεται κάτι περισσότερο από ζοφερή. Ιδιαίτερα μάλιστα, εάν οι ΗΠΑ επιλέξουν ως νέο σύμμαχο το Κουρδιστάν, αφού οι Κούρδοι απέδειξαν έμπρακτα πως είναι όχι μόνο συνεργάσιμοι, αλλά και αποτελεσματικοί…

Την «μοίρα» της Τουρκίας φαίνεται να ακολουθεί και η μέχρι πρότινος «κραταιά» Σαουδική Αραβία, η οποία άρχισε ήδη να βλέπει μεγάλα οικονομικά προβλήματα (έως πτώχευση), τα οποία μπορούν να αποφευχθούν μόνο εάν υπάρξει συνεννόηση με το Ιράν στην τιμή πώλησης υδρογονανθράκων…! Κι επειδή μία τέτοια συμφωνία θεωρείται μάλλον απίθανη, η ό,ποια αντίδραση της οικογένειας Σαούντ δεν φαίνεται να είναι αποτελεσματική. Εκτός και εάν η Σαουδική Αραβία αποφασίσει την μη συμβατική και άμεση στήριξη ενός παγκόσμιου τζιχάντ, με απώτερο στόχο την τρομοκράτηση των δυτικών χωρών και τον εξαναγκασμό αλλαγής των σχεδίων τους στην «μετά το Ισλαμικό Κράτος» εποχή… 
Παρόμοια «νευρική αντίδραση» μπορεί να έχει και η Τουρκία του Ερντογάν, αφού πολλοί αναλυτές θεωρούν πως ο ημιπαράφρονας «σουλτάνος» δεν θα διστάσει να έρθει σε στρατιωτική ρήξη με την Μόσχα προκειμένου να εξαναγκάσει το ΝΑΤΟ να εμπλακεί σε έναν πόλεμο υπέρ των συμφερόντων του ίδιου του Ερντογάν. 
Ως τέτοια απόπειρα, εξάλλου, αντιμετωπίστηκε και η κατάρριψη του ρωσικού Sukhoi-24, αλλά το ΝΑΤΟ δεν «τσίμπησε», αφού επέλεξε την έκτακτη ενημέρωσή του από την άμεση εμπλοκή του με τη Ρωσία. Ενδεχομένως, ο τούρκος «σουλτάνος» να έχει ακόμη μία δυνατότητα έμμεσης απειλής (μέσω κάποιας προβοκάτσιας) προς το ΝΑΤΟ, πριν ξεκινήσουν οι διπλωματικές επαφές και διαδικασίες για την επόμενη ημέρα στην Μέση Ανατολή… 
Και, διόλου απίθανο, ο καταρρέων σουλτάνος να έχει ήδη αποφασίσει για το μέτωπο που θα ανοίξει και περιμένει την κατάλληλη στιγμή… Σε μία τέτοια περίπτωση, η Ελλάδα οφείλει να είναι πανέτοιμη, αφού ο τούρκος πρόεδρος βρίσκεται προ πολλού σε κατάσταση ιδεοληψίας (επανίδρυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) και θεωρείται λίαν επικίνδυνος μετά τις διαδοχικές στρατηγικές ήττες που δέχθηκε σε όλα σχεδόν τα μέτωπα που με δική του ευθύνη και επιλογή δημιούργησε. Από τη στιγμή που η σημερινή ελληνική κυβέρνηση θεωρείται ως «μη κυβέρνηση», με δεδομένο το κλίμα της πολιτικής και οικονομικής ανασφάλειας που επικρατεί στην Ελλάδα, αλλά κυρίως, με δεδομένη την μη διάθεση σύγκρουσης των Αθηνών με την Άγκυρα, δεν θα πρέπει να αντιμετωπισθεί ως υπερβολή μία σκληρή επιθετική κίνηση της Τουρκίας στην ελληνοτουρκική μεθοριακή γραμμή του Αιγαίου…

Σε κάθε περίπτωση, οι επικείμενες αλλαγές στη Μέση Ανατολή πρόκειται να επαναχαράξουν σύνορα χωρών, να δημιουργήσουν νέα κράτη, αλλά, σε κάθε περίπτωση θα προσδιορίσουν τους ισχυρούς του πλανήτη (και τους δορυφόρους τους) για τα επόμενα 100 χρόνια… Ο κόσμος όπως σήμερα τον γνωρίζουμε, δύει με ταχύτατους ρυθμούς στη Μέση Ανατολή…