DIPLOMATIC OBSERVER

Του Γιάννη Συνοδινού

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΕΝΟΧΟΙ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ

Συναντήσεις επί συναντήσεων, δηλώσεις επί δηλώσεων, μέτρα (που δεν τα βλέπουμε) επί μέτρων. Μια κινητοποίηση δίχως αποτέλεσμα και με περισσή υποκρισία…

Έχουν χάσει τη ζωή τους χιλιάδες άνθρωποι και ανάμεσά τους δεκάδες παιδιά, όλοι μιλούν για ένα δράμα χωρίς τελειωμό, τα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα μάς κατακλύζουν με εικόνες φρίκης, αλλά κανείς, μα κανείς δεν μιλά για το ποιος είναι ο πραγματικός ένοχος γι' αυτό το μεγάλο κακό

Είναι πραγματικά για γέλια και για κλάματα όλη αυτή η κινητοποίηση για τη μεγαλύτερη μεταναστευτική κρίση στον κόσμο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Συναντήσεις επί συναντήσεων, δηλώσεις επί δηλώσεων, μέτρα (που δεν τα βλέπουμε) επί μέτρων. Μια κινητοποίηση δίχως αποτέλεσμα και με περισσή υποκρισία. Έχουν χάσει τη ζωή τους χιλιάδες άνθρωποι και ανάμεσά τους δεκάδες παιδιά, όλοι μιλούν για ένα δράμα χωρίς τελειωμό, τα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα μας κατακλύζουν με εικόνες φρίκης, αλλά κανείς, μα κανείς δεν μιλά για το ποιος είναι ο πραγματικός ένοχος γι' αυτό το μεγάλο κακό. Στον 21ο αιώνα, την εποχή των διαστημικών κατακτήσεων και της απίστευτης τεχνολογικής επανάστασης, η διεθνής κοινή γνώμη κλείνει πεισματικά τα μάτια της και αρνείται να καταλογίσει τις ευθύνες που φέρουν αυτοί που δημιούργησαν τούτο το μεγάλο κακό.

Και αυτό, γιατί υπερισχύει δυστυχώς το δίκαιο του ισχυρού και των μεγάλων συμφερόντων. Και όπως συμβαίνει συνήθως την πληρώνουν οι φτωχοί, οι αδύναμοι, οι ανήμποροι να αποτινάξουν από πάνω τους το μεγάλο δράμα στο οποίο τους έταξαν ως πρωταγωνιστές.

Ποιος φταίει άραγε, που δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι φεύγουν από τα βάθη της βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής; Από τη Λιβύη, το Σουδάν, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τον Λίβανο, το Κουρδιστάν και τη Συρία;

Ποιος δημιούργησε αφόρητο κακό και συμφορές στις πιο πάνω περιοχές; Μήπως η Ελλάδα, που δέχεται κατά κύματα τους πρόσφυγες και που έχει πλέον γονατίσει από την αδυναμία της να αντιδράσει; Γιατί, όπως με την οικονομική κρίση έτσι και με την κρίση του μεταναστευτικού, οι εταίροι της στην Ευρώπη απαιτούν να πάρει μέτρα. Αλλά ενώ της ζητούν, σπεύδουν να στείλουν δισεκατομμύρια ευρώ στην Τουρκία, βασική ένοχο για τη μεγάλη τραγωδία, ενώ συνεχίζουν να μετέχουν στο βρόμικο παιγνίδι των εμφυλίων πολέμων στη Λιβύη, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Συρία.

Αυτοί οι εμφύλιοι είναι ευθύνη των Δυτικών. Στο Αφγανιστάν, μήπως δεν ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, αυτές που εξόπλισαν με υπερσύγχρονα όπλα τους αντάρτες που πολεμούσαν ενάντια στους σοβιετικούς εισβολείς και όταν αυτοί αποχώρησαν κακήν κακώς, η Ουάσιγκτον εγκατέλειψε στο έλεος του Θεού τους πρώην συμμάχους της αντάρτες; Οι οποίοι, εξαγριωμένοι από την αμερικανική αθλιότητα, συμμάχησαν με τους φανατικούς ισλαμιστές Ταλιμπάν ή την αλ Κάιντα του Οσάμα Μπιν Λάντεν και τα παρακλάδια της σε ολόκληρο το Ισλάμ;

Μήπως ο Μπιν Λάντεν δεν ενισχύθηκε από ζάπλουτες οικογένειες της «συμμάχου» των Δυτικών Σαουδικής Αραβίας; Και ο ίδιος από εκεί καταγόταν. Στο Ιράκ, ανατράπηκε ύστερα από δύο πολέμους και κρεμάστηκε εντελώς παράνομα από τους πολιτικούς και θρησκευτικούς αντιπάλους του ο δικτάτορας Σαντάμ Χουσεΐν, που ήταν αιχμάλωτος πολέμου και επ' ουδενί δεν έπρεπε να παραδοθεί από τους Αμερικανούς στο φιλοϊρανικό δικαστήριο της Βαγδάτης, που τον έκρινε ένοχο για εγκλήματα ενάντια στον ιρακινό λαό.

Μήπως όμως οι Αμερικανοί, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί και πολλοί ακόμα Αραβες «αδερφοί» του δεν ήταν αυτοί που τον ενίσχυαν με κάθε τρόπο στον πόλεμο εναντίον του Χομεϊνί και της Ισλαμικής Επανάστασης; Μήπως δεν ήταν οι ίδιοι οι Δυτικοί που έκλεισαν τα μάτια του όταν εξόντωσε χιλιάδες Κούρδους με χημικά αέρια στη Χαλάμπτζα του βορείου Ιράκ; Αέρια με τα οποία τον είχε προμηθεύσει η Γερμανία; Μήπως ο Ράμσφελντ, πρώην υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ και άλλοι Αμερικανοί ανώτατοι αξιωματούχοι, δεν ήταν αυτοί που συναντούσαν τον Σαντάμ στα παλάτια του στη Βαγδάτη και χαριεντιζόντουσαν μαζί του;

Μήπως το Αμερικανικό Πεντάγωνο δεν ήταν αυτό που κατήργησε τον ιρακινό στρατό το 2003, παρά την αντίθετη γνώμη της CIA, με αποτέλεσμα πολλοί αξιωματικοί του καθώς και αξιωματούχοι του κόμματος Μπάαθ να επανδρώσουν τις τάξεις των τρομοκρατών του Ισλαμικού Κράτους; Μήπως ο Μπους, ο Μπλερ και οι υπόλοιποι δυτικοί ηγέτες δεν γνώριζαν πως ο Σαντάμ δεν είχε όπλα μαζικής καταστροφής, ώστε να μη δικαιολογείται καμία εχθρική εναντίον του ενέργεια; Το ήξεραν, αλλά αυτοί, οι μεγάλοι ένοχοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, ενώ στο Ιράκ συνεχίζεται το μακελλειό. «Ο κόσμος είναι καλύτερος χωρίς τον Σαντάμ», είχε προσπαθήσει να δικαιολογηθεί ο Μπους. Είναι άραγε; «Η δημοκρατία ανατέλλει στο Ιράκ», είχε ισχυριστεί ο Μπαράκ Ομπάμα. Αλήθεια; Πού είναι η Δημοκρατία στο Ιράκ και δεν τη βλέπει κανείς;

Στη Λιβύη δολοφονήθηκε ο επίσης δικτάτορας και γραφικός πολλές φορές Μουαμάρ Καντάφι και ακόμα ψάχνουν, λέει, να βρουν τους δολοφόνους του. Στη Λιβύη οι Δυτικοί, κυρίως οι Βρετανοί και οι Γάλλοι, παραβίασαν κατάφωρα το ψήφισμα του ΣΑ του ΟΗΕ, που απαγόρευε τη χρήση επίγειων στρατιωτικών δυνάμεων και παρά τις διαμαρτυρίες της Κίνας και της Ρωσίας, προκάλεσαν την πτώση του καθεστώτος του Καντάφι και τη δολοφονία του ίδιου κατά φρικτόν τρόπο. Και όμως ο «δικτάτορας» Καντάφι και οι γιοι του ήταν αποδεκτοί στα μεγάλα σαλόνια του Λονδίνου, του Παρισιού και της Ρώμης, όπου οι οικοδεσπότες δέχονταν μετά χαράς τα εκατομμύρια που τους έδινε - υπό μορφή Πολιτιστικών Ιδρυμάτων.

Η Αραβική Άνοιξη, που κατέστρεψε ολοσχερώς τη Λιβύη, εξακολουθεί να εξυμνείται από Βρετανούς πολιτικούς. Μια «Άνοιξη» που σάρωσε τα πάντα στην Αλγερία, την Τυνησία και την Αίγυπτο, όμως αλλαγή δεν έφερε. Παράδειγμα, οι πρόσφατες διαδηλώσεις εκατομμυρίων ανθρώπων -κυρίως νέων- στην Τυνησία και οι τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον ξένων σε πολυτελή ξενοδοχεία σε τυνησιακά θέρετρα. Και στην Αίγυπτο; Όπου οι Αμερικανοί θυσίασαν τον πιο πιστό τους σύμμαχο Χόσνι Μουμπάρακ;

Τελικά αποδέχτηκαν τον Σίσι ως ηγέτη αυτής της αραβικής χώρας, που κάθε άλλο παρά πιο δημοκρατικός είναι από τον Μουμπάρακ ή ακόμα και από τον ισλαμιστή Μόρσι, που έχει ήδη καταδικαστεί σε θάνατο. Πού είναι λοιπόν η «Άνοιξη» και πού η «Δημοκρατία» στην Αίγυπτο, όπου, σύμφωνα με το BBC, είναι ζήτημα χρόνου ο Σίσι να ανατραπεί από ένα είδος νέας εξέγερσης ή πραξικοπήματος; Στο Σινά γίνεται πραγματικό μακελλειό από τη δράση τρομοκρατικών οργανώσεων και έχει νεκρώσει πλήρως ο τουρισμός στην περιοχή. Και τέλος η Συρία.

Δικτάτορας είναι ο Μπασάρ αλ Άσαντ, λένε οι επικριτές του. Μπορεί κάποιος να το δεχτεί. Αλλά είναι άραγε πιο απολυταρχικός από τους πρίγκιπες, τους σεΐχηδες, τους εμίρηδες και τους βασιλιάδες στο Μαρόκο, την Ιορδανία, το Μπαχρέιν, το Κατάρ, το Ομάν ή τη Σαουδική Αραβία; Όπου καταπνίγεται με τη βία και πολλές φορές και με αίμα κάθε προσπάθεια διαμαρτυρίας για τα ανελεύθερα καθεστώτα που έχουν επιβληθεί στους λαούς τους; Και αν ο Μπασάρ είναι πράγματι απολυταρχικός, τι θα έπρεπε να πει κανείς για τον πατέρα του Χαφέζ, που μέσα σε ένα βράδυ εξαφάνισε 40.000 κατοίκους στην πόλη Χομς που είχαν εξεγερθεί -με τη βοήθεια της Μουσουλμανικής Αδελφότητας- ενάντια στο καθεστώς του;

Δεν μίλησε κανείς τότε, γιατί ο Χαφέζ ήταν προστατευόμενος της παντοδύναμης ακόμα Σοβιετικής Ένωσης. Έχουν κυριολεκτικά λυσσάξει οι Δυτικοί, κυρίως οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί και οι Γάλλοι ενάντια στον Μπασάρ, αλλά δεν λένε τίποτα και για τους αντιπάλους του, που κόβουν και τρώνε δημόσια τις καρδιές στρατιωτών αιχμαλώτων πολέμου, αποκεφαλίζουν ομήρους ή καταστρέφουν αρχαιολογικά αριστουργήματα. Πού βρίσκεται άραγε η ΟΥΝΕΣΚΟ για να ζητήσει επέμβαση του ΟΗΕ, ώστε να σταματήσει η καταστροφή της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς;

Όλες αυτές οι καταστροφές και οι αδικίες στο Αφγανιστάν, τη Λιβύη, το Ιράκ και τη Συρία έχουν δημιουργήσει αφόρητη κατάσταση με το μεταναστευτικό. Αλλά οι υπεύθυνοι, αντί να λογοδοτήσουν για το κακό που έχουν προκαλέσει, αφήνονται να παραμυθιάζουν τους πάντες με φρούδες υποσχέσεις ή ακόμα και με απειλές εναντίον χωρών όπως η Ελλάδα και μερικές ακόμα της νοτιανατολικής Ευρώπης, που αγκομαχούν για να επιβιώσουν και να αποφύγουν παράλληλα αλλοίωση του πληθυσμού τους. http://www.sigmalive.com/