DIPLOMATIC OBSERVER

ΤΑ ΚΟΛΠΑ ΤΩΝ ΔΙΠΛΩΜΑΤΩΝ …ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΚΑΡΟΥΝ ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΆ ΤΟΥΣ.. ( Ενα χαριτωμένο κατατοπιστικό ρεπορταζ)
http://www.washdiplomat.com/

ΠΑΡΑΝΟΜΟΥΝ ΑΓΡΙΩΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ... Δεν έχουμε στοιχεία για την Ελλάδα ,αλλά πάντως οι τροχονόμοι στις περισσότερες φορές τους ...χαρίζονται... Κάνουν πως δεν βλέπουν...

ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ Some Diplomats Get Free Ride By Skipping Out on Parking Tickets By Dave Seminara Finding a place to park in New York, London, D.C. and many other big cities around the world where diplomats live and work can be a chore. In some places, diplomats have gained notoriety for parking illegally and failing to pay their tickets. Officials in New York and London, in particular, have improved compliance by naming and shaming offenders and cracking down on scofflaws. Eight years ago, Raymond Fisman and Edward Miguel, professors from Columbia University and the University of California in Berkeley, published a paper about the connection between corruption and diplomatic parking tickets that included a list of parking violations and staffing levels to find the countries with the most violations in New York on a per-diplomat basis. They found a strong correlation between corruption and parking tickets, with the worst offenders — Kuwait (246 violations per diplomat), Egypt (139), Chad (124), Sudan (119), Bulgaria (117), Mozambique (110) and Albania (85) — hailing from countries that score poorly on Transparency International’s Corruption Perceptions Index and other corruption indicators. (Their data is from 1997 to 2002.) The concept of diplomatic immunity has always been somewhat controversial, but nothing seems to rile people up more than diplomats who think they can park wherever they want — and not pay parking tickets. Fisman and Miguel didn’t examine unpaid parking ticket violations in D.C., but datafrom 1970 to 2011 compiled by WTOP/WJLA indicate that diplomats in the capital accrued 7,611 tickets that went unpaid, with a host of notoriously corrupt countries on the list of top offenders, including Russia, Yemen, Cameroon and Mauritania. (France was the outlier in fourth place, and a single French diplomat also managed to accrue $6,200 in unpaid parking tickets alone in 1998 in Wellington, New Zealand.) The D.C. fines totaled $340,000 (excluding late fees), which pales in comparison to the $18 million in fines that diplomats racked up from 150,000 unpaid parking tickets in New York from 1997 to 2002, according to Fisman and Miguel’s study. The economists also found that countries where public opinion of the United States was low had more unpaid violations, though violations briefly went down after the Sept. 11, 2001, terrorist attacks even among those countries. Responding to public outrage over diplomatic parking scofflaws, New York cracked down in 2002 with the Clinton-Schumer Amendment, which created tough penalties for unpaid violations, including towing vehicles with diplomatic plates, refusing to renew the plates of serial offenders and deducting 110 percent of unpaid fines from U.S. government aid. (One of the self-appointed ringleaders of that initiative, the now disgraced former Congressman Anthony Weiner, was found to have more than $2,000 in unpaid parking tickets in 2011 himself.) The measure has dramatically reduced new infractions in New York but a recent story in The Wall Street Journal revealed that officials there have been unsuccessful in securing more than $16 million worth of unpaid diplomatic tickets accrued prior to the 2002 crackdown. Egypt ($1,970,580), Nigeria ($894,625) and Indonesia ($738,700) led the way in unpaid fines. In July, the British Foreign & Commonwealth Office released a list of diplomatic violations, including congestion charges and parking violations illustrating that in London, unpaid parking tickets are still a big issue as well, although unpaid congestion charges are an even bigger problem — with £75 million in unpaid congestion charges over the last decade. (Drivers have to pay a congestion fee to drive into central London). Including both unpaid parking tickets and congestion charges, the United States was the top offender in 2013, with more than £8 million in unpaid debt. All but about £1,000 of that was in unpaid congestion charges, which the State Department believes diplomatic personnel should not have to pay. Japan, Russia, Nigeria, Germany and India, which also apparently believe their accredited diplomats shouldn’t have to pay the congestion fee, are right behind the United States. In looking at the missions in London with the most unpaid parking fines (excluding congestion fees, there were 5,662 unpaid tickets accrued by London diplomats in 2013), all of the worst offenders — Nigeria, Saudi Arabia, Zambia, Ivory Coast, Uzbekistan and Liberia — are countries where corruption is a well-documented problem. Diplomats have immunity but they are also ambassadors tasked with fostering a positive image of their country while abroad. And they are expected to abide by a country’s rules, even if they are technically immune from them. Flagrant violations like murder often grab headlines, but day-to-day offenses, like illegal parking, are just as likely to irk officials and citizens. On the other hand, many diplomats believe that host cities, especially those like New York, where parking is scarce, have a responsibility to provide adequate parking for diplomats. Do diplomats from some countries have a strong sense of entitlement that causes them to flout the law? And is there a correlation between corruption, or even how meritocratic the selection process is for the diplomatic corps in a given country, and how those diplomats drive and park? Professor Fisman, co-author of the diplomatic parking study, said that the diplomats who flout parking laws aren’t necessarily reflective of the average citizen in their countries. “But it is a statement about the types of people who end up serving their governments,” he said, noting that in some countries, diplomatic posts may be given as patronage to powerful businesspeople who, especially in the developing world, may have a strong sense of entitlement. Fisman’s study found clear differences in the way diplomats from different countries acted, even though they all enjoyed the same level of diplomatic immunity. “[P]arking violations should be high across the board for all diplomats when enforcement is lifted. Instead we find that diplomats from low-corruption countries (e.g., Norway) behave remarkably well even in situations where they can get away with violations, while those from high-corruption countries (e.g., Nigeria) commit many violations, suggesting that they bring the social norms or corruption culture of their home country with them to New York City,” the report said. John Campbell, former U.S. ambassador to Nigeria from 2004 to 2007, doesn’t agree with that conclusion. The former American diplomat, now a fellow at the Council on Foreign Relations, served as the State Department’s director of the Office of U.N. Political Affairs in the 1990s, and even at that time, he and his colleagues debated what to do about diplomatic parking scofflaws. Campbell said that although the list of scofflaws has remained pretty consistent throughout the years, he doesn’t necessarily buy the link between corruption and unpaid parking tickets. “What is corruption in one country isn’t necessarily corruption in another,” he said. “I would suggest that the problem is very much the product of local circumstances and the culture of the country involved.” James Greene, a retired American diplomat who served in Latin America, Europe and Africa, admits that he had a sense of entitlement as a diplomat but became more “humbled” once he realized that a chief of mission could revoke his immunity if he behaved like a “knucklehead.” He thinks there may be a cultural explanation for why the same countries tend to show up on the violator lists. “My guess is that diplomats from developing countries are greater abusers of diplomatic immunity because they can get away with so much questionable behavior in their own country, so they act somewhat similarly when away from home,” he said. Ambassador Campbell said the key question isn’t why the problem exists, but what can be done about it. He said that parking is also a huge issue at the U.N. Mission in Geneva. “The Swiss were quite clever when I was in Geneva,” he recalled. “They would bundle parking and road offenses and send them to the chiefs of mission once a month. That was quite clever because the last thing I would have wanted was a parking infraction coming to the attention of my ambassador, so I would immediately pay it.” At least one envoy tried to find a way around the Swiss system, but he got caught. According to a New York Times story from 1997 — which asserted that cities such as Paris and Rome were more lax in dealing with diplomatic parking scofflaws than New York — the United Nations chief of protocol in Geneva, Mehmet Ulkumen of Turkey, was “suspended for six weeks in 1994 after ‘problems relating to traffic violations.’ He had instructed Geneva officials to send him all traffic tickets issued to United Nations personnel each month, and he simply removed all those that had his name on them.” And according to a 2012 story in the Swiss press, of the 2,588 traffic violation notices issued to foreign diplomats in Bern in 2011, only 215, or 8 percent, were paid, so apparently the Swiss still don’t have a foolproof way of ensuring parking compliance from diplomats. Neither does Australia, but in the wake of some high-publicity cases of reckless and drunk driving and escalating unpaid parking tickets accrued by diplomats in Canberra, the country’s Department of Foreign Affairs and Trade recently told the Canberra Times that it didn’t believe that diplomatic immunity applied to most parking or speeding incidents. “The department finds it difficult to accept the view that traffic infringements, including parking and speeding infringements, can be regarded as occurring in the course of the performance of official duties, even in the most exceptional circumstances,” the department said. Campbell said that if any of the American diplomats serving under him when he was a chief of mission weren’t paying tickets accumulated during their off-duty hours, as opposed to when they were on official business and thus entitled to diplomatic immunity, he would immediately send them home. But he maintains that the issue isn’t a matter of simply asking the chiefs of mission from each of the offending countries to crack down on their subordinates. “A chief of mission in a developing country may or may not have the same kind of authority that a chief of mission in a Western country has,” he pointed out. “Some embassies can be essentially parking lots for very powerful politicians who could be more powerful than the chief of mission.” Some countries, like Germany, used to track diplomatic parking violations but no longer do. According to a 2007 article in Der Spiegel, diplomats in the former West German capital of Bonn accrued some 16,000 tickets in 1995 alone — and the city even published a “name and shame” list of the worst offenders — but officials in Berlin don’t count diplomatic tickets these days. If one buys into the notion that elites are more likely to flout parking laws than ordinary people, it’s worth noting that the relative affluence of diplomats can very greatly from one country to another. Diplomats from most Western countries — save for a small minority of well-connected political appointees — generally tend to have salaries that put them in the middle class or upper middle class of their home countries. But in many developing countries, diplomats are part of the 1 percent both in terms of income and prestige. That dynamic may or may not impact their parking habits, but it’s also worth noting that some diplomats from poor countries who are posted to rich ones find their salaries to be completely inadequate to survive in pricey cities like Paris, London or New York. And so, diplomats from those countries might be less likely to be able to pay their parking tickets, even if they wanted to. This argument, however, certainly wouldn’t apply to some of the countries that routinely show up on scofflaw lists, like Saudi Arabia, whose diplomats have the most unpaid parking fines this year in Canberra, Australia, while their colleagues were the second-worst offenders in London in 2013. Fisman said he wanted to research whether the relative prestige level of diplomats was a factor in their parking habits, but he couldn’t find a way to quantify the issue. Campbell noted that diplomats from Western countries might be more inclined to use public transportation when posted to cities like New York, as opposed to diplomats from countries where public transportation is unsafe or nonexistent. Whatever the reason why some diplomats feel like they can park wherever they want, the bottom line is that it doesn’t sit well with Americans. “We are a high legal compliance society — people obey the rules here,” said Fisman. “And so of course it bothers us when people don’t obey the rules. It runs contrary to our norms.”

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ GOOGLE Ορισμένοι διπλωμάτες Get Free Ride παρακάμπτοντας τα έξω σε εισιτήρια στάθμευσης Με τον Dave Seminara Βρίσκοντας μια θέση να παρκάρει στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, DC και πολλές άλλες μεγάλες πόλεις σε όλο τον κόσμο, όπου διπλωμάτες ζουν και εργάζονται μπορεί να είναι μια αγγαρεία. Σε ορισμένα μέρη, οι διπλωμάτες έχουν αποκτήσει κακή φήμη για παράνομη στάθμευση και παραλείποντας να πληρώσουν τα εισιτήρια τους. Αξιωματούχοι στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, ιδίως, έχουν βελτιωθεί η συμμόρφωση με την ονομασία και την διαπόμπευση των παραβατών και την πάταξη της scofflaws. Οκτώ χρόνια πριν, Raymond Fisman και Edward Miguel, καθηγητές από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια και το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ, δημοσίευσε ένα έγγραφο σχετικά με τη σχέση μεταξύ διαφθοράς και διπλωματικές εισιτήρια στάθμευσης που περιελάμβανε έναν κατάλογο των παραβιάσεων στάθμευσης και τα επίπεδα στελέχωσης για να βρείτε τις χώρες με το περισσότερες παραβιάσεις στη Νέα Υόρκη σε μια βάση ανά-διπλωμάτη. Βρήκαν μια ισχυρή συσχέτιση μεταξύ της διαφθοράς και της στάθμευσης των εισιτηρίων, με τους χειρότερους παραβάτες - Κουβέιτ (246 παραβιάσεις ανά διπλωμάτη), την Αίγυπτο (139), Τσαντ (124), το Σουδάν (119), η Βουλγαρία (117), Μοζαμβίκη (110) και την Αλβανία (85) - που προέρχονται από χώρες που έχουν κακή βαθμολογία όσον Διεθνούς Διαφάνειας Δείκτη Αντίληψης της Διαφθοράς και άλλους δείκτες διαφθοράς. (Τα στοιχεία τους είναι από το 1997 έως το 2002.) Η έννοια της διπλωματικής ασυλίας ήταν ανέκαθεν κάπως αμφιλεγόμενη, αλλά τίποτα δεν φαίνεται να ενοχλήσουν τους ανθρώπους πάνω από διπλωμάτες που νομίζουν ότι μπορούν να παρκάρουν όπου θέλουν - και δεν πληρώνουν εισιτήρια στάθμευσης. Fisman και Miguel δεν είχε εξετάσει πριν από την καταβολή παραβιάσεις εισιτήριο στάθμευσης στο DC, αλλά τα δεδομένα1970-2011 συντάχθηκε από WTOP / WJLA δείχνουν ότι διπλωμάτες στην πρωτεύουσα δεδουλευμένων 7.611 εισιτήρια που πήγε πριν από την καταβολή, με μια σειρά από εμφανώς διεφθαρμένες χώρες στον κατάλογο των κορυφαίων παραβάτες, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, την Υεμένη, το Καμερούν και τη Μαυριτανία.(Γαλλία ήταν η ακραία στην τέταρτη θέση, και μια ενιαία Γάλλος διπλωμάτης, επίσης, κατάφερε να συγκεντρώσετε 6200 δολάρια σε διαφυγόντες εισιτήρια στάθμευσης και μόνο το 1998 στο Γουέλινγκτον, Νέα Ζηλανδία.) Τα πρόστιμα DC ανήλθαν σε 340.000 δολάρια (εξαιρουμένων των καθυστερημένων τελών), η οποία ωχριά σε σύγκριση με το $ 18 εκατομμύρια σε πρόστιμα που βασάνισε μέχρι διπλωμάτες από 150.000 απλήρωτη εισιτήρια στάθμευσης στη Νέα Υόρκη 1997 - 2002, σύμφωνα μεFisman και του Miguel μελέτη. Οι οικονομολόγοι διαπίστωσαν επίσης ότι οι χώρες όπου η κοινή γνώμη των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν χαμηλή είχαν περισσότερες απλήρωτες παραβιάσεις, αν και παραβιάσεις λίγο κατέβηκε μετά τις 11 Σεπτέμβρη 2001, τρομοκρατικές επιθέσεις, ακόμη και μεταξύ των χωρών αυτών. Απαντώντας σε δημόσια κατακραυγή για τις διπλωματικές scofflaws στάθμευσης, Νέα Υόρκη πάταξε το 2002 με την Κλίντον-Σούμερ την τροπολογία, η οποία δημιούργησε αυστηρές ποινές για μη καταβληθέντες παραβάσεις, συμπεριλαμβανομένων των ρυμουλκών οχημάτων με διπλωματικές πινακίδες, αρνείται να ανανεώσει τις πλάκες των σειριακών δραστών και την αφαίρεση 110 τοις εκατό του απλήρωτα πρόστιμα από την κυβέρνηση βοήθεια των ΗΠΑ. (Ένας από τους αυτόκλητους πρωτεργάτες αυτής της πρωτοβουλίας, το πλέον ντροπιασμένος πρώην μέλος του Κογκρέσσου Anthony Weiner, βρέθηκε να έχει πάνω από 2.000 δολάρια σε διαφυγόντες εισιτήρια στάθμευσης για το 2011 ο ίδιος.) Το μέτρο αυτό έχει μειωθεί δραματικά νέες παραβάσεις στη Νέα Υόρκη, αλλά μια πρόσφατη ιστορία στην The Wall Street Journal αποκάλυψε ότι οι υπάλληλοι υπήρξαν ανεπιτυχείς στην εξασφάλιση περισσότερα από 16 εκατομμύρια δολάρια αξίας των απλήρωτων διπλωματικών εισιτήρια δεδουλευμένων πριν από την καταστολή του 2002. Αίγυπτος (1.970.580 δολάρια), Νιγηρία (894.625 δολάρια) και η Ινδονησία ($ 738.700) άνοιξε το δρόμο σε απλήρωτα πρόστιμα. Τον Ιούλιο, ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών & Κοινοπολιτείας Υπηρεσία δημοσίευσε μια λίστα των διπλωματικών παραβιάσεις, συμπεριλαμβανομένων των επιβαρύνσεων συμφόρησης και παραβιάσεις στάθμευσης απεικονίζει ότι στο Λονδίνο, πριν από την καταβολή εισιτήρια στάθμευσης είναι ακόμα ένα μεγάλο ζήτημα, καθώς, αν και πριν από την καταβολή τελών συμφόρησης είναι ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα - με £ 75 εκατομμύρια σε μη καταβληθέντων τελών συμφόρησης κατά την τελευταία δεκαετία.(Οι οδηγοί πρέπει να καταβάλλουν ένα τέλος κυκλοφοριακής συμφόρησης για την οδήγηση στο κεντρικό Λονδίνο). Συμπεριλαμβανομένων τόσο τα ανεξόφλητα εισιτήρια στάθμευσης και επιβαρύνσεων συμφόρησης, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν το κορυφαίο δράστη το 2013, με περισσότερα από £ 8.000.000 το ανεξόφλητο χρέος. Όλες αλλά περίπου £ 1.000 που ήταν σε μη καταβληθέντων τελών συμφόρησης, το οποίο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ πιστεύει ότι το διπλωματικό προσωπικό δεν θα πρέπει να πληρώνουν. Την Ιαπωνία, τη Ρωσία, τη Νιγηρία, τη Γερμανία και την Ινδία, η οποία επίσης πιστεύουν προφανώς διαπιστευμένους διπλωμάτες τους δεν θα πρέπει να καταβάλουν το τέλος κυκλοφοριακής συμφόρησης, είναι ακριβώς πίσω από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εξετάζοντας τις αποστολές στο Λονδίνο, με τις πιο απλήρωτα πρόστιμα στάθμευσης (εξαιρουμένων των τελών συμφόρησης, υπήρχαν 5662 πριν από την καταβολή των δεδουλευμένων εισιτήρια από Λονδίνο διπλωμάτες το 2013), όλα από τους χειρότερους παραβάτες - Νιγηρία, Σαουδική Αραβία, η Ζάμπια, η Ακτή του Ελεφαντοστού, το Ουζμπεκιστάν και τη Λιβερία - είναι οι χώρες όπου η διαφθορά είναι ένα καλά τεκμηριωμένο πρόβλημα. Διπλωμάτες έχουν ασυλία αλλά είναι επίσης πρεσβευτές επιφορτισμένη με την προώθηση μιας θετικής εικόνας της χώρας τους, ενώ στο εξωτερικό. Και αναμένεται να συμμορφωθεί με τους κανόνες μιας χώρας, ακόμη και αν είναι τεχνικά ανοσοποιητικό από αυτούς. Κατάφωρες παραβιάσεις όπως η δολοφονία συχνά αρπάξει πρωτοσέλιδα, αλλά μέρα-σε-μέρα αδικήματα, όπως η παράνομη στάθμευση, είναι εξίσου πιθανό να ενοχλώ τους υπαλλήλους και τους πολίτες. Από την άλλη πλευρά, πολλοί διπλωμάτες πιστεύουν ότι οι διοργανώτριες πόλεις, ειδικά εκείνες όπως η Νέα Υόρκη, όπου η στάθμευση είναι λιγοστά, έχουν την ευθύνη να παρέχουν επαρκή χώρο στάθμευσης για τους διπλωμάτες. Κάντε διπλωμάτες από ορισμένες χώρες έχουν μια ισχυρή αίσθηση του δικαιώματος που τους αναγκάζει να αψηφούν τον νόμο; Και υπάρχει ένας συσχετισμός μεταξύ της δωροδοκίας, ή ακόμα και πόσο αξιοκρατική η διαδικασία επιλογής είναι για το διπλωματικό σώμα σε μια δεδομένη χώρα, και πώς αυτές οι διπλωμάτες οδηγείτε και να παρκάρετε; Καθηγητής Fisman , συν-συγγραφέας της διπλωματικής μελέτης στάθμευσης, δήλωσε ότι οι διπλωμάτες που περιφρονούν τη νομοθεσία στάθμευσης δεν είναι απαραίτητα ανακλαστικά του μέσου πολίτη στις χώρες τους. "Αλλά αυτό είναι μια δήλωση σχετικά με τους τύπους των ανθρώπων που καταλήγουν να εξυπηρετούν τις κυβερνήσεις τους», είπε, σημειώνοντας ότι σε ορισμένες χώρες, μπορεί να δοθεί διπλωματικές θέσεις ως προς την αιγίδα ισχυρών επιχειρηματιών οι οποίοι, ιδιαίτερα στον αναπτυσσόμενο κόσμο, μπορεί να έχει μια ισχυρή αίσθηση του δικαιώματος. Μελέτη Fisman βρήκε σαφείς διαφορές στον τρόπο με διπλωμάτες από διάφορες χώρες ενήργησαν, παρόλο που όλοι απολαμβάνουν το ίδιο επίπεδο διπλωματικής ασυλίας. «[Π] Arking παραβιάσεις θα πρέπει να είναι υψηλή σε όλα τα επίπεδα για όλα τα διπλωμάτες όταν ανυψώνεται επιβολής. Αντ 'αυτού, διαπιστώνουμε ότι διπλωμάτες από χώρες χαμηλού διαφθοράς (π.χ. Νορβηγία) συμπεριφέρονται εξαιρετικά καλά, ακόμη και σε περιπτώσεις όπου μπορούν να πάρουν μακριά με παραβιάσεις, ενώ εκείνοι από χώρες υψηλής διαφθοράς (π.χ., Νιγηρία) διαπράττουν πολλές παραβιάσεις, γεγονός που υποδηλώνει ότι φέρνουν το κοινωνικές νόρμες ή τη διαφθορά του πολιτισμού της πατρίδας τους με τους στη Νέα Υόρκη, "αναφέρει η έκθεση. John Campbell , πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Νιγηρία 2004-2007, δεν συμφωνεί με το συμπέρασμα αυτό. Ο πρώην Αμερικανός διπλωμάτης, τώρα τους συναδέλφους στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, υπηρέτησε ως διευθυντής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ του Γραφείου Πολιτικών Υποθέσεων των Ηνωμένων Εθνών στη δεκαετία του 1990, ακόμα και εκείνη τη στιγμή, ο ίδιος και οι συνάδελφοί του, συζήτησε τι πρέπει να κάνουμε για διπλωματικές scofflaws στάθμευσης . Campbell είπε ότι αν και ο κατάλογος των scofflaws έχει παραμείνει αρκετά σταθερή σε όλη τη διάρκεια των ετών, ο ίδιος δεν αγοράζουν αναγκαστικά τη σχέση μεταξύ διαφθοράς και απλήρωτη εισιτήρια στάθμευσης. "Τι είναι η διαφθορά σε μια χώρα δεν είναι απαραίτητα η διαφθορά σε μια άλλη," είπε. "Θα έλεγα ότι το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο το προϊόν των τοπικών συνθηκών και η κουλτούρα της χώρας που εμπλέκονται." James Greene, ένας συνταξιούχος Αμερικανός διπλωμάτης ο οποίος υπηρέτησε στη Λατινική Αμερική, την Ευρώπη και την Αφρική, παραδέχεται ότι είχε μια αίσθηση του δικαιώματος ως διπλωμάτης, αλλά έγινε πιο "ταπείνωσε" μόλις κατάλαβε ότι ο επικεφαλής της αποστολής θα μπορούσε να ανακαλέσει την ασυλία του αν ο ίδιος συμπεριφέρθηκε σαν ένα "knucklehead." Σκέφτεται μπορεί να υπάρχει μια πολιτιστική εξήγηση για το γιατί οι ίδιες οι χώρες τείνουν να εμφανίζονται στις λίστες παραβάτης. "Η εικασία μου είναι ότι οι διπλωμάτες από τις αναπτυσσόμενες χώρες είναι μεγαλύτερες καταχραστές της διπλωματικής ασυλίας, επειδή μπορεί να περάσει με τόσο πολύ αμφισβητήσιμη συμπεριφορά στη χώρα τους, έτσι ώστε να ενεργούν κάπως παρόμοιο τρόπο, όταν μακριά από το σπίτι», είπε. Πρέσβης Campbell είπε το βασικό ερώτημα δεν είναι γιατί το πρόβλημα υπάρχει, αλλά τι μπορεί να γίνει γι 'αυτό. Είπε ότι ο χώρος στάθμευσης είναι επίσης ένα τεράστιο πρόβλημα στην αποστολή του ΟΗΕ στη Γενεύη. "Οι Ελβετοί ήταν αρκετά έξυπνοι όταν ήμουν στη Γενεύη," θυμάται. "Θα δέσμη στάθμευσης και τροχαίες παραβάσεις και να τα στείλει στους αρχηγούς της αποστολής μία φορά το μήνα. Αυτό ήταν πολύ έξυπνο, γιατί το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε ήταν μια παράβαση στάθμευσης που έρχονται σε γνώση του πρεσβευτή μου, γι 'αυτό θα το πληρώσει αμέσως. " Τουλάχιστον ένας απεσταλμένος προσπάθησε να βρει έναν τρόπο γύρω από το ελβετικό σύστημα, αλλά πιάστηκε. Σύμφωνα με μια εφημερίδα New York Times την ιστορία από το 1997 - το οποίο υποστήριξε ότι πόλεις όπως το Παρίσι και τη Ρώμη ήταν πιο χαλαροί όσον αφορά την αντιμετώπιση της διπλωματικής scofflaws στάθμευσης από τη Νέα Υόρκη - ο επικεφαλής των Ηνωμένων Εθνών του πρωτοκόλλου στη Γενεύη, Μεχμέτ ULKUMEN της Τουρκίας, ήταν "αναστέλλεται για έξι εβδομάδες μετά το 1994 «τα προβλήματα που σχετίζονται με τις τροχαίες παραβάσεις.» Είχε εντολή αξιωματούχοι της Γενεύης για να τον στείλει όλα τα εισιτήρια της κυκλοφορίας χορηγείται στο προσωπικό των Ηνωμένων Εθνών, κάθε μήνα, και αυτός απλά αφαιρούνται όλα εκείνα που είχε το όνομά του πάνω τους. " Και σύμφωνα με μια ιστορία 2012 στο ελβετικό Τύπο, από τις 2588 και προκηρύξεις παραβίαση της κυκλοφορίας εκδίδονται για τους αλλοδαπούς διπλωμάτες στη Βέρνη το 2011, μόνο 215, ή 8 τοις εκατό, πληρώθηκαν, οπότε προφανώς η ελβετική ακόμα δεν έχουν μια αλάνθαστη τρόπος για να εξασφαλιστεί συμμόρφωσης στάθμευσης από τους διπλωμάτες. Ούτε η Αυστραλία, αλλά στον απόηχο της ορισμένεςπεριπτώσεις μεγάλης δημοσιότητας από απερίσκεπτη και οδήγηση σε κατάσταση μέθης και κλιμάκωση απλήρωτη εισιτήρια στάθμευσης δεδουλευμένων από διπλωμάτες στην Καμπέρα, Τμήμα της χώρας Εξωτερικών και Εμπορίου, δήλωσε πρόσφατα την Καμπέρα Times ότι δεν πιστεύουν ότι διπλωματική ασυλία που εφαρμόζονται στα περισσότερα περιστατικά στάθμευσης ή υπερβολική ταχύτητα. "Το τμήμα δυσκολεύεται να αποδεχθεί την άποψη ότι οι παραβάσεις της κυκλοφορίας, συμπεριλαμβανομένου του χώρου στάθμευσης και την επιτάχυνση των παραβάσεων, μπορεί να θεωρηθεί ως συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης των επίσημων καθηκόντων του, ακόμη και στις πιο εξαιρετικές περιστάσεις», είπε ότι η υπηρεσία. Campbell είπε ότι εάν κάποιο από τα Αμερικανοί διπλωμάτες που υπηρετούν κάτω από αυτόν, όταν ήταν επικεφαλής της αποστολής δεν πληρώνουν εισιτήρια συσσωρευτεί κατά τις ώρες εκτός υπηρεσίας τους, σε αντίθεση με όταν ήταν σε επίσημη αποστολή και ως εκ τούτου δικαιούνται διπλωματικής ασυλίας, θα στέλνετε αμέσως στο σπίτι. Αλλά ο ίδιος υποστηρίζει ότι το ζήτημα δεν είναι απλώς θέμα ζητώντας από τους αρχηγούς της αποστολής από κάθε μία από τις χώρες προσβάλλοντας να πατάξει τους υφισταμένους τους. "Ένα επικεφαλής της αποστολής σε μια αναπτυσσόμενη χώρα μπορεί ή δεν μπορεί να έχει το ίδιο είδος της αρχής που ένας επικεφαλής της αποστολής σε μια δυτική χώρα δεν έχει," τόνισε. "Μερικοί πρεσβείες μπορούν να παρκάρετε ουσιαστικά πολλά για πολύ ισχυρούς πολιτικούς οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι πιο ισχυρό από τον αρχηγό της αποστολής." Ορισμένες χώρες, όπως η Γερμανία, που χρησιμοποιείται για την παρακολούθηση των διπλωματικών παραβιάσεις στάθμευσης, αλλά δεν το κάνουν. Σύμφωνα με ένα άρθρο του 2007 στο περιοδικό Der Spiegel , διπλωμάτες στην πρώην Δυτικής Γερμανίας πρωτεύουσα της Βόννης δεδουλευμένων μερικά 16.000 εισιτήρια μόνο για το 1995 - και η πόλη δημοσίευσε ακόμη ένα "name and shame" κατάλογο των χειρότερων παραβατών - αλλά οι αξιωματούχοι στο Βερολίνο δεν κάνει μετράνε διπλωματικές εισιτήρια αυτές τις μέρες. Αν κάποιος αγοράζει στην ιδέα ότι οι ελίτ είναι πιο πιθανό να αψηφούν τους νόμους στάθμευσης από τους απλούς ανθρώπους, αξίζει να σημειωθεί ότι η σχετική ευημερία των διπλωματών μπορεί πολύ μεγάλο βαθμό από τη μία χώρα στην άλλη. Διπλωμάτες από τις περισσότερες δυτικές χώρες - εκτός από μια μικρή μειοψηφία καλά συνδεδεμένο πολιτικά διορισμένα - γενικά τείνουν να έχουν τους μισθούς που τους βάζουν στη μέση τάξη ή ανώτερη μεσαία τάξη των χωρών καταγωγής τους. Αλλά σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες, διπλωμάτες αποτελούν μέρος του 1 τοις εκατό, τόσο από την άποψη του εισοδήματος και του γοήτρου. Αυτή η δυναμική μπορεί ή δεν μπορεί να επηρεάσει τις συνήθειες στάθμευσής τους, αλλά είναι επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι ορισμένοι διπλωμάτες από τις φτωχές χώρες, οι οποίοι είναι τοποθετημένοι σε πλούσιες χώρες βρείτε τους μισθούς τους να είναι εντελώς ανεπαρκής για να επιβιώσουν σε ακριβός πόλεις όπως το Παρίσι, το Λονδίνο ή τη Νέα Υόρκη. Και έτσι, διπλωμάτες από τις χώρες αυτές μπορεί να είναι λιγότερο πιθανό να είναι σε θέση να πληρώσουν τα εισιτήρια στάθμευσης τους, ακόμη και αν ήθελε να. Το επιχείρημα αυτό, όμως, σίγουρα δεν θα ισχύουν για ορισμένες από τις χώρες που παρουσιάζουν συνήθως επάνω σε λίστες scofflaw, όπως η Σαουδική Αραβία, των οποίων οι διπλωμάτες έχουν τις πιο απλήρωτα πρόστιμα στάθμευσης φέτος στην Καμπέρα της Αυστραλίας, ενώ οι συνάδελφοί τους ήταν η δεύτερη χειρότερη παραβάτες στο Λονδίνο το 2013. Fisman είπε ότι ήθελε να ερευνήσει κατά πόσο το σχετικό επίπεδο γοήτρου των διπλωματών ήταν ένας παράγοντας στις συνήθειες στάθμευσής τους, αλλά ο ίδιος δεν μπορούσε να βρει έναν τρόπο να ποσοτικοποιηθεί το θέμα. Campbell σημειωθεί ότι διπλωμάτες από τις δυτικές χώρες θα μπορούσε να είναι περισσότερο διατεθειμένοι να χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, όταν δημοσιεύτηκε σε πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, σε αντίθεση με διπλωμάτες από χώρες όπου η δημόσια συγκοινωνία δεν είναι ασφαλής ή ανύπαρκτη. Όποια και αν είναι ο λόγος για τον οποίο ορισμένοι διπλωμάτες αισθάνονται ότι μπορούν να παρκάρουν όπου θέλουν, η κατώτατη γραμμή είναι ότι δεν κάθεται καλά με τους Αμερικανούς. "Είμαστε μια υψηλή νομική κοινωνία της συμμόρφωσης - οι άνθρωποι υπακούουν στους κανόνες εδώ," είπε ο Fisman. "Και έτσι φυσικά αυτό μας ενοχλεί όταν οι άνθρωποι δεν υπακούουν στους κανόνες. Τρέχει σε αντίθεση με τους κανόνες μας. "