ΠΟΙΟΣ ΔΑ ΘΑ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΕΙ; Η παγκοσμιοποίηση των Αμερικανοσιωνιστών ήδη καλπάζει... Ποιός θα τους φρενάρει;

Ο ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΩΦ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΈΛΥΣΕ ΤΗΝ ΕΣΣΔ ΚΑΙ ΕΞΑΕΡΙΣΕ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΌ…ΜΙΛΑΕΙ ΠΛΕΟΝ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ.

My Appeal to Our Leaders and to All of Us: Let Us Think, Propose and Act Together

Ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας του κατά την επέτειο της ΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΤΟΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ! στην ελληνική α λα… google μετάφραση και στην αγγλική. Διαβάστε το …Ο πρώην σοβιετικός ηγέτης έχει σοβαρή πολιτική σκέψη έστω κι αν διαφήμιζε κάποτε …άμερικανικές πίτσες! Δείτε:

Η παρακάτω ομιλία εκφωνήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2014 το συνέδριο της Νέας Φόρουμ Πολιτικής στο Βερολίνο. Εγώ Είμαι στην ευχάριστη θέση να καλωσορίσω όλους τους συμμετέχοντες και να δούμε μεταξύ τους τόσο τους βετεράνους του φόρουμ μας και μερικά νέα πρόσωπα. Περιμένω όλα αυτά να συμβάλει σε σοβαρές και εποικοδομητικό διάλογο, που είναι τόσο απαραίτητη σήμερα. Συνέδριο μας είναι να πραγματοποιηθεί ταυτόχρονα με τους εορτασμούς της 25ης επετείου της πτώσης του τείχους που χώριζε τη Γερμανία και την Ευρώπη. Θα ήθελα πρώτα απ 'όλα να συγχαρώ τους Γερμανούς, και όλοι μας, για την επέτειο αυτού του πραγματικά ιστορικό γεγονός. Ιστορικές αλλαγές που φαίνεται απρόσμενη για τους συγχρόνους μπορεί αργότερα να φαίνονται αναπόφευκτες, προαποφασισμένη. Αλλά ας θυμηθούμε την εποχή που όλα συμβαίνουν και πόσο ταραχώδης και επείγουσα η διαδικασία της αλλαγής ήταν. Το αποτέλεσμά της - η ειρηνική ενοποίηση της Γερμανίας - ήταν δυνατή μόνο επειδή είχε προετοιμαστεί από μεγάλες αλλαγές στη διεθνή πολιτική και στο μυαλό των ανθρώπων. Οι αλλαγές αυτές προκλήθηκαν από Περεστρόικα στη Σοβιετική Ένωση. Έχοντας ξεκινήσει την πορεία των μεταρρυθμίσεων, γκλάσνοστ και την ελευθερία, δεν θα μπορούσαμε να αρνηθούμε την ίδια διαδρομή προς τα έθνη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Απορρίψαμε "το δόγμα Μπρέζνιεφ», αναγνώρισε την ανεξαρτησία των κρατών αυτών και την ευθύνη τους για τη δική τους λαούς.Είπα όσο για τους ηγέτες τους κατά τη διάρκεια της πρώτη συνάντησή μας στη Μόσχα. Όταν, υπό την επίδραση των αλλαγών στη Σοβιετική Ένωση, τις εσωτερικές πολιτικές διαδικασίες ανδρώθηκαν στις γειτονικές χώρες, καθώς και οι πολίτες της ΛΔΓ απαίτησαν μεταρρυθμίσεις και, αμέσως μετά, η ενοποίηση, η ηγεσία της ΕΣΣΔ ήταν αντιμέτωποι με την ανάγκη να γίνουν δύσκολες επιλογές . Όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, καθώς, αμφιβολίες και ανησυχίες είχαν διατυπωθεί από τη διαδικασία της ενοποίησης. Θα μπορούσε κανείς να κατανοήσει τις αμφιβολίες της Μάργκαρετ Θάτσερ, ο Φρανσουά Μιτεράν και άλλους ηγέτες. Μετά από όλα, η τραγωδία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ακόμη νωπές στη μνήμη. Υπήρχαν και άλλοι λόγοι, επίσης, για την επιφυλακτικότητα τους. Ακόμη περισσότερο, οι άνθρωποι της χώρας μας, η οποία υπέφερε περισσότερο από την επιθετικότητα του Χίτλερ, είχε λόγους ανησυχίας. Εν τω μεταξύ, τα γεγονότα που εκτυλίσσονται με αυξανόμενη ταχύτητα, με τους ανθρώπους που είναι ο κύριος δράστης - οι άνθρωποι που απαίτησαν την αλλαγή και δήλωσαν την πρόθεσή τους να ζήσουν σε μια ενωμένη χώρα: ". Είμαστε ένα έθνος" Κατά τη διάρκεια συνεδρίασης της σοβιετικής ηγεσίας τον Ιανουάριο του 1990, συζητήσαμε για την εξέλιξη της κατάστασης και κατέληξε στο ομόφωνο συμπέρασμα ότι η Σοβιετική Ένωση δεν θα πρέπει να σταθεί στο δρόμο της ενοποίησης - αλλά ότι θα πρέπει να γίνει με τρόπο που θα είναι προς το συμφέρον του συνόλου της Ευρώπης και της χώρας μας, καθώς και τους ίδιους τους Γερμανούς. Αν είχαμε απέφυγε μια ρεαλιστική και υπεύθυνη αξιολόγηση ή ληφθεί διαφορετική απόφαση, τα γεγονότα θα μπορούσαν να έχουν πάρει μια πολύ διαφορετική, δραματική στροφή. Και η χρήση βίας θα μπορούσε να οδηγήσει σε αιματοχυσία σε μεγάλη κλίμακα. Πήραμε το μονοπάτι που απαιτούνται πολιτικές αποφάσεις και στην ενεργό διπλωματία. Για να αντιμετωπίσουμε τις εξωτερικές πτυχές της γερμανικής ενοποίησης, ο μηχανισμός 2 + 4 δημιουργήθηκε. Το πιο δύσκολο θέμα ήταν το πρόβλημα της ένταξης της ενωμένης Γερμανίας στο ΝΑΤΟ. Ήμουν υπέρ μιας ουδέτερης Γερμανίας. Πρόεδρος Μπους αντιρρήσεις: «Γιατί φοβάστε από τους Γερμανούς, λοιπόν, πρέπει να συμπεριληφθούν,« αγκυροβολημένα »στο ΝΑΤΟ;». Μου απάντησε: "Φαίνεται σαν να είστε που φοβούνται τους είναι." Συζητήσαμε διάφορες δυνατότητες. Τελικά, συμφωνήθηκε ότι η ενωμένη Γερμανία θα αποφασίσει για τον εαυτό της ως προς την ένταξη της στη συμμαχία, αλλά, κατά τη διαδικασία, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη τα συμφέροντα ασφαλείας της ΕΣΣΔ υπόψη. Αυτό που απαιτείται έντονες συζητήσεις. Στο τέλος, η Συνθήκη για την τελική τακτοποίηση όσον αφορά τη Γερμανία, καταγράφηκαν οι ακόλουθες διατάξεις: - Η παρουσία των σοβιετικών στρατευμάτων στο έδαφος της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας για μια μεταβατική περίοδο? - Μη στάθμευση ξένων στρατευμάτων του ΝΑΤΟ στο έδαφος μετά τη μεταβατική περίοδο? - Μη στάθμευση των πυρηνικών όπλων εκεί? - Σημαντική, σχεδόν το 50 τοις εκατό μείωση του προσωπικού των ενόπλων δυνάμεων της ΟΔΓ. Αυτοί ήταν σημαντικές υποχρεώσεις, οι οποίες έχουν παρατηρηθεί καθ 'όλη τη διάρκεια της περιόδου που ακολούθησε. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, οι Γερμανοί έχουν αποδείξει τη δέσμευσή τους για την ειρήνη και τη δημοκρατία και την κυβέρνηση της Γερμανίας έχει ακολουθήσει μια γενικά εποικοδομητική και υπεύθυνη πορεία δράσης στη διεθνή σκηνή. Είμαι βέβαιος ότι η ιστορία θα δώσει υψηλή βαθμολογία για τους πολιτικούς ηγέτες που δραστηριοποιούνται σε εκείνη την εποχή. ΙΙ Η ενοποίηση της Γερμανίας ήταν ένα σημαντικό βήμα στη διαδικασία που λήγει τον Ψυχρό Πόλεμο. Νέες προοπτικές ανοίγονται για τον κόσμο και ιδιαίτερα για την Ευρώπη. Το σχήμα της νέας Ευρώπης που προκύπτουν από τον Χάρτη των Παρισίων που υπογράφηκε από τους ηγέτες όλων των ευρωπαϊκών χωρών, καθώς και τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά. Φάνηκε ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να αναδειχθεί ως ένα παράδειγμα για τους άλλους δημιουργώντας ένα στέρεο σύστημα αμοιβαίας ασφάλειας και να γίνει ηγέτης στην επίλυση των προβλημάτων της παγκοσμιοποίησης. Ωστόσο, τα γεγονότα πήραν μια διαφορετική πορεία. Ευρωπαϊκή και διεθνή πολιτική δεν αντέξει στη δοκιμασία του ανανέωση, από τις νέες συνθήκες της παγκόσμιας αγοράς στην μετά τον Ψυχρό Πόλεμο εποχή. Κάποιος πρέπει να ομολογήσω ότι από τη δημιουργία του φόρουμ μας στην αυγή του αιώνα μας, έχουμε συναντήσει ποτέ σε μια τέτοια τεταμένη και γεμάτη περιβάλλον. Αιματοκύλισμα στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή και στο πλαίσιο της βλάβης στο διάλογο μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων είναι τεράστια ανησυχία.Ο κόσμος είναι στα πρόθυρα ενός νέου Ψυχρού Πολέμου. Μερικοί είναι ακόμα και λέγοντας ότι είναι ήδη ξεκινήσει. Και όμως, ενώ η κατάσταση είναι δραματική, δεν βλέπουμε το κύριο διεθνές όργανο - το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ - παίζουν κανένα ρόλο ή τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων. Τι έχει γίνει για να σταματήσει τη φωτιά και τη δολοφονία των ανθρώπων; Θα έπρεπε να ενεργήσει με αποφασιστικότητα για να αξιολογήσει την κατάσταση και να αναπτύξει ένα πρόγραμμα κοινής δράσης.Αλλά αυτό δεν έγινε, και αυτό δεν είναι που κάνει. Γιατί; Εγώ θα χαρακτήριζα τι έχει συμβεί τους τελευταίους μήνες, καθώς η κατάρρευση της εμπιστοσύνης - την εμπιστοσύνη που δημιουργήθηκε από τη σκληρή δουλειά και την αμοιβαία προσπάθεια στη διαδικασία τερματισμού του ψυχρού πολέμου.Εμπιστοσύνη - χωρίς την οποία διεθνείς σχέσεις στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο είναι αδιανόητο. Ωστόσο, θα ήταν λάθος να το συνδέουν μόνο με τα πρόσφατα γεγονότα. Πρέπει να είμαι ειλικρινής μαζί σας εδώ: Αυτή η εμπιστοσύνη αυτή δεν αναιρείται χθες?αυτό συνέβη πολύ καιρό πριν. Οι ρίζες της σημερινής κατάστασης βρίσκονται στα γεγονότα της δεκαετίας του 1990. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ήταν μόνο η αρχή της πορείας προς μια νέα Ευρώπη και έναν ασφαλέστερο κόσμο παραγγελία. Αλλά, αντί της κατασκευής νέων μηχανισμών και θεσμών της ευρωπαϊκής ασφάλειας και ακολουθεί μια σημαντική αποστρατιωτικοποίηση της ευρωπαϊκής πολιτικής - όπως είχε υποσχεθεί, παρεμπιπτόντως, στη δήλωση του ΝΑΤΟ Λονδίνο - Δύσης, και ιδιαίτερα τις Ηνωμένες Πολιτείες, δήλωσε τη νίκη στον Ψυχρό Πόλεμο. Ευφορία και θριαμβολογία πήγε στα κεφάλια των δυτικών ηγετών. Εκμεταλλευόμενοι την αποδυνάμωση της Ρωσίας και της έλλειψης ενός αντίβαρου, υποστήριξαν μονοπώλιο ηγεσία και την κυριαρχία του κόσμου, αρνούνται να λάβουν σοβαρά υπόψη τα λόγια της προσοχής από πολλούς από τους παρόντες εδώ. Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών είναι συνέπειες των κοντόφθαλμων πολιτικών, της επιδιώκει να επιβάλει τη θέλησή και τα τετελεσμένα κάποιου αγνοώντας τα συμφέροντα όλων των εταίρων. Μια «λίστα» θα είναι αρκετή: η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, η Γιουγκοσλαβία, ιδιαίτερα το Κοσσυφοπέδιο, τα σχέδια πυραυλικής άμυνας, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία. Για να το πω μεταφορικά, μια κυψέλη έχει πλέον μετατραπεί σε ένα αιματηρό, ανοιχτή πληγή. Και ποιος υποφέρει περισσότερο από ό, τι συμβαίνει; Νομίζω ότι η απάντηση είναι περισσότερο από σαφής: Θα είναι η Ευρώπη, το κοινό μας σπίτι. Αντί να γίνει ηγέτης της αλλαγής σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο, η Ευρώπη έχει μετατραπεί σε αρένα της πολιτικής αναταραχής, του ανταγωνισμού για τις σφαίρες επιρροής και, τελικά, της στρατιωτικής σύγκρουσης. Η συνέπεια, αναπόφευκτα, είναι η αποδυνάμωση της Ευρώπης σε μια στιγμή που τα άλλα κέντρα εξουσίας και επιρροής κερδίζει έδαφος. Αν αυτό συνεχιστεί, η Ευρώπη θα χάσει μια ισχυρή φωνή στην παγκόσμια σκηνή και σταδιακά καταστεί άνευ αντικειμένου. Εδώ στο Βερολίνο, κατά την επέτειο της πτώσης του τείχους, έχω να σημειωθεί ότι όλο αυτό είχε επίσης αρνητική επίδραση στις σχέσεις μεταξύ της Ρωσίας και της Γερμανίας. Συνέχιση της τρέχουσας βέβαια θα μπορούσε να προκαλέσει μόνιμη βλάβη στις σχέσεις μας, που έχουν μέχρι τώρα υπήρξε υποδειγματική. Ας μην ξεχνάμε ότι χωρίς ρωσο-γερμανική συνεργασία δεν μπορεί να υπάρξει ασφάλεια στην Ευρώπη. ΙΙΙ Επομένως, πώς θα αρχίσουμε να βγούμε από αυτή την κατάσταση; Η εμπειρία της δεκαετίας του 1980 μαρτυρεί ότι, ακόμα και σε φαινομενικά απελπιστικές καταστάσεις, πρέπει να υπάρχει μια διέξοδος. Η κατάσταση στον κόσμο ήταν τότε δεν είναι λιγότερο επείγουσα και επικίνδυνη από ό, τι τώρα.Ωστόσο, καταφέραμε η αναστροφή του - όχι μόνο εξομάλυνση των σχέσεων, αλλά βάζοντας ένα τέλος στην αντιπαράθεση και τον ψυχρό πόλεμο. Οι πολιτικοί ηγέτες αυτής της περιόδου μπορεί δικαίως να λάβει πίστωση για αυτό. Αυτό επιτεύχθηκε κυρίως μέσω της επανάληψης του διαλόγου. Αρνητικές τάσεις μπορεί και πρέπει να σταματήσει και να αντιστραφεί. Το κλειδί σε αυτό είναι η πολιτική βούληση και η σωστή ρύθμιση των προτεραιοτήτων. Σήμερα, η κύρια προτεραιότητα πρέπει να είναι ανανέωση του διαλόγου, να ανακτήσει την ικανότητα να αλληλεπιδρούν και να ακούσετε και να ακούσουν ο ένας τον άλλο. Τα πρώτα σημάδια ενός ανανεωμένου διαλόγου έχουν προκύψει τώρα. Οι πρώτες, αν και μέτρια και εύθραυστη αποτελέσματα έχουν επιτευχθεί. Αναφέρομαι στις συμφωνίες Μινσκ για την κατάπαυση του πυρός και τη στρατιωτική απαγκίστρωση στην Ουκρανία, τριμερείς συμφωνίες φυσικού αερίου μεταξύ της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και την αναστολή της κλιμάκωσης της αμοιβαίας κυρώσεις. Σε αυτό το πλαίσιο θέλω να σας παροτρύνω να εξετάσει προσεκτικά τις πρόσφατες παρατηρήσεις του Βλαντιμίρ Πούτιν στο φόρουμ Valdai. Παρά τη σκληρότητα της κριτικής του κατά της Δύσης και των Ηνωμένων Πολιτειών, ιδίως, βλέπω στην ομιλία του την επιθυμία να βρούμε έναν τρόπο για να μειώσουν τις εντάσεις και τελικά να οικοδομήσουμε μια νέα βάση για την εταιρική σχέση. Πρέπει - και όσο πιο γρήγορα το κάνουμε τόσο το καλύτερο - μετάβαση από την πολεμική και αμοιβαίες κατηγορίες για την αναζήτηση σημείων σύγκλισης και τη σταδιακή άρση των κυρώσεων, οι οποίες είναι επιζήμιες για τις δύο πλευρές. Ως πρώτο βήμα, οι λεγόμενες προσωπικές κυρώσεις που επηρεάζουν πολιτικά πρόσωπα και οι βουλευτές θα πρέπει να αρθούν ώστε να μπορούν να ενταχθούν στην διαδικασία για την εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτών λύσεων. Ένας από τους τομείς για την αλληλεπίδραση θα μπορούσε να βοηθήσει την Ουκρανία να ξεπεράσει τις συνέπειες του εμφυλίου πολέμου και την ανοικοδόμηση των πληγεισών περιοχών. IV Δεν θα είναι εύκολο για την επίτευξη των βραχυπρόθεσμων στόχων. Αλλά, την ίδια στιγμή, θα πρέπει να συνεχίσει τις άοκνες προσπάθειές τους σε όλους τους άλλους τομείς της κοινής μας ατζέντας. Θα ήθελα να ξεχωρίσω δύο τομείς όπου ο διάλογος είναι ζωτικής σημασίας και όπου μεγάλη ζημιά έχει γίνει σε αυτό. Είναι, πρώτα, τη συνεργασία για την αντιμετώπιση των παγκόσμιων προκλήσεων και, δεύτερον, την πανευρωπαϊκή ασφάλεια. Τα παγκόσμια προβλήματα - της τρομοκρατίας και του εξτρεμισμού, συμπεριλαμβανομένης της θρησκευτικής φύσης? της φτώχειας και της ανισότητας? το περιβάλλον, το πρόβλημα των πόρων και τα κύματα της μετανάστευσης? επιδημίες - Οι επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Και, διαφορετικά, όπως είναι, ένα πράγμα είναι κοινό σε όλα αυτά: Κανένα από αυτά δεν έχει στρατιωτική λύση. Ωστόσο, πολιτικούς μηχανισμούς για την επίλυση τους λείπουν ή δυσλειτουργική, υστερεί ο ρυθμός της επιδείνωσης τους. Τα διδάγματα από την συνεχιζόμενη παγκόσμια κρίση πρέπει να μας πείσουν ότι πρέπει να αναζητήσουμε ένα νέο μοντέλο που θα εξασφαλίσει την πολιτική, οικονομική και περιβαλλοντική βιωσιμότητα. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί τώρα, χωρίς καθυστέρηση. Επιτρέψτε μου τώρα να μιλάμε για την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Νομίζω ότι έχουμε δει για άλλη μια φορά ότι πρέπει να είναι πανευρωπαϊκό. Προσπάθειες για να λύσει το πρόβλημα της ασφάλειας στην Ευρώπη είναι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ ή μέσω μιας αμυντικής πολιτικής της ΕΕ δεν μπορεί να φέρει θετικά αποτελέσματα.Πράγματι, είναι αντιπαραγωγική. Θα πρέπει, ως εκ τούτου, να πάει πίσω στο σχεδιαστήριο και να εργαστούν σε σχέδια για την κατασκευή ενός συστήματος ευρωπαϊκής ασφάλειας που θα παρείχε διαβεβαίωση και εγγυήσεις σε όλους τους συμμετέχοντες. Χρειαζόμαστε θεσμούς και μηχανισμούς που θα λειτουργεί προς το συμφέρον όλων. Πρέπει να αναγνωριστεί ότι ο ΟΑΣΕ, ένας οργανισμός στον οποίο είχε επισυναφθεί μια πολλή ελπίδα, δεν υπήρξε μέχρι το καθήκον. Μήπως αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κατεδαφιστεί προκειμένου να οικοδομηθεί στη θέση του κάτι νέο και ακόμα αόρατο; Δεν νομίζω ότι έτσι, το περισσότερο από το ΟΑΣΕ έχει πλέον αναλάβει σημαντικές λειτουργίες ελέγχου στην Ουκρανία.Αλλά είναι, θα έλεγα, ένα κτίριο που απαιτεί σημαντικές επισκευές και κάποια νέα κατασκευή. Πριν από χρόνια, ο Hans Dietrich Genscher, ο Brent Scowcroft και άλλοι φορείς χάραξης πολιτικής πρότεινε τη δημιουργία ενός Συμβουλίου Ασφαλείας, ή Διεύθυνσης, για την Ευρώπη. Μοιράστηκα την προσέγγισή τους. Προς την ίδια κατεύθυνση, Ντμίτρι Μεντβέντεφ κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, πρότεινε μια πρωτοβουλία που ονομάζεται για τη δημιουργία ενός μηχανισμού της Ευρωπαϊκής προληπτικής διπλωματίας και υποχρεωτικές διαβουλεύσεις σε περίπτωση απειλής για την ασφάλεια κανενός. Αν ένας τέτοιος μηχανισμός έχει δημιουργηθεί, τα χειρότερα σενάρια της Ουκρανίας γεγονότα θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Γιατί αυτά και άλλα «ευρωπαϊκών ιδεών" έχουν κατατεθεί μακριά στα αρχεία; Οι ηγέτες είναι, βέβαια, να φταίει γι 'αυτό - αλλά και όλοι μας. Αναφέρομαι στην ευρωπαϊκή πολιτική τάξη, τα θεσμικά όργανα της κοινωνίας των πολιτών, καθώς και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Πρέπει να εξετάσουμε μια μη-κυβερνητική πρωτοβουλία για να συνεχίσετε την οικοδόμηση ενός κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού. Προτείνω να σκεφτούμε τη μορφή μια τέτοια πρωτοβουλία θα μπορούσε να λάβει. Ελπίζω ότι κατά τη διάρκεια της συζήτησης τους τρόπους μας προς την κατεύθυνση αυτή θα μπορούσε να αξιολογηθεί και συγκεκριμένες προτάσεις. V Είμαι από τη φύση τους δεν είναι απαισιόδοξη, και έχω περιγράψει τον εαυτό μου πάντα ως αισιόδοξος. Αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι είναι πολύ δύσκολο να είναι κανείς αισιόδοξος στην τρέχουσα κατάσταση. Παρ 'όλα αυτά, δεν πρέπει να υποβάλει στον πανικό και απελπισία ή να παραιτηθεί σε αρνητική αδράνεια. Αυτό θα μπορούσε να μας σύρει σε μια δίνη χωρίς διέξοδο. Η πικρή εμπειρία των τελευταίων μηνών πρέπει να μετατραπεί σε θέληση να επαναλάβουν τον διάλογο και τη συνεργασία. Αυτή είναι η έκκλησή μου προς τους ηγέτες μας, και για όλους μας. Ας σκεφτούμε, να προτείνουν και να δράσουν από κοινού.

The following speech was delivered on November 8, 2014 at the New Policy Forum symposium in Berlin. I I am pleased to welcome all the participants and to see among them both the veterans of our Forum and some new faces. I expect all of them to make a contribution to serious and constructive dialogue which is so necessary now. Our conference is being held simultaneously with the celebrations of the 25th anniversary of the fall of the wall that divided Germany and Europe. I would like first of all to congratulate the Germans, and all of us, on the anniversary of this truly historic event. Historic shifts that seem unexpected to contemporaries may later appear inevitable, preordained. But let us recall the time when it was all happening and how tumultuous and urgent the process of change was. Its outcome -- the peaceful unification of Germany -- was possible only because it had been prepared by great changes in international politics and in the minds of people. Those changes were triggered by Perestroika in the Soviet Union. Having embarked on the course of reforms, glasnost and freedom, we could not deny that same path to the nations of Central and Eastern Europe. We rejected "the Brezhnev doctrine", recognized the independence of those states and their responsibility to their own peoples. I said as much to their leaders during our very first meeting in Moscow. When, under the influence of changes in the Soviet Union, internal political processes gained momentum in neighboring countries, and the citizens of the GDR demanded reforms and, soon afterwards, unification, the leadership of the USSR was faced with the need to make difficult choices. Not just in our country, but in many European countries as well, doubts and apprehensions were being raised by the process of unification. One could understand the doubts of Margaret Thatcher, François Mitterrand and other leaders. After all, the tragedy of the Second World War was still fresh in memory. There were other reasons, too, for their wariness. Even more, the people of our country, which suffered the most from Hitler's aggression, had reasons for concern. Meanwhile, the events were unfolding with increasing speed, with the people being the main actor -- the people who demanded change and declared their intention to live in a united country: "We are one nation." During a meeting of the Soviet leadership in January 1990, we discussed the evolving situation and came to the unanimous conclusion that the Soviet Union should not stand in the way of unification -- but that it must happen in a way that would be in the interests of the whole of Europe and of our country as well as the Germans themselves. If we had evaded a realistic and responsible assessment or taken a different decision, the events could have taken a very different, dramatic turn. And the use of force could have led to bloodshed on a large scale. We took the path that required political decisions and active diplomacy. In order to address the external aspects of German unification, the 2+4 mechanism was created. The most difficult issue was the problem of the united Germany's membership in NATO. I was in favor of a neutral Germany. President Bush objected: "Why? Are you afraid of the Germans? So they must be included, 'anchored' in NATO." I replied: "It looks like it's you who are afraid of them." We discussed various possibilities. Eventually, it was agreed that the united Germany would decide for itself as to its membership in the alliance but, in the process, the security interests of the USSR must be taken into account. This required intense talks. In the end, the Treaty on the Final Settlement with Respect to Germany recorded the following provisions: -- the presence of Soviet troops in the territory of the former GDR for a transitional period; -- non-stationing of NATO's foreign troops in that territory after the transitional period; -- non-stationing of nuclear weapons there; -- significant, almost 50 percent reduction of the personnel of the FRG armed forces. Those were important obligations, which have been observed throughout the ensuing period. During those years, the Germans have proved their commitment to peace and democracy and the government of Germany has pursued a generally constructive and responsible course of action in the international arena. I am confident that history will give high marks to the political leaders active at that time. II The unification of Germany was a major step in the process of ending the Cold War. New prospects opened up for the world and particularly for Europe. The shape of a new Europe was emerging from the Charter of Paris signed by the leaders of all European countries as well as the United States and Canada. It appeared that Europe might emerge as an example to others by creating a solid system of mutual security and becoming a leader in solving the problems of a global world. Yet, the events took a different course. European and international politics did not stand the test of renewal, of the new conditions of the global world in the post-Cold War era. One has to admit that since the creation of our Forum at the dawn of this century, we have never met in such a tense and fraught environment. Bloodshed in Europe and the Middle East against the backdrop of a breakdown in the dialogue between major powers is of enormous concern. The world is on the brink of a new Cold War. Some are even saying that it's already begun. And yet, while the situation is dramatic, we do not see the main international body -- the UN Security Council -- playing any role or taking concrete action. What has it done to stop the fire and the killing of people? It should have acted with determination to evaluate the situation and develop a program of joint action. But this was not done, and it's not being done. Why? I would characterize what has been happening over the past few months as the collapse of trust -- the trust that was created by hard work and mutual effort in the process of ending the cold war. Trust -- without which international relations in the global world are inconceivable. Yet it would be wrong to link it only to the recent events. I have to be frank with you here: This trust was not undermined yesterday; it happened long before. The roots of the current situation lie in the events of the 1990s. The end of the Cold War was just the beginning of the path towards a new Europe and a safer world order. But, instead of building new mechanisms and institutions of European security and pursuing a major demilitarization of European politics -- as promised, incidentally, in NATO's London Declaration -- the West, and particularly the United States, declared victory in the Cold War. Euphoria and triumphalism went to the heads of Western leaders. Taking advantage of Russia's weakening and the lack of a counterweight, they claimed monopoly leadership and domination in the world, refusing to heed words of caution from many of those present here. The events of the past few months are consequences of short-sighted policies, of seeking to impose one's will and faits accomplis while ignoring the interests of one's partners. A "shortlist" will suffice: the enlargement of NATO, Yugoslavia, particularly Kosovo, missile defense plans, Iraq, Libya, Syria. To put it metaphorically, a blister has now turned into a bloody, festering wound. And who is suffering the most from what's happening? I think the answer is more than clear: It is Europe, our common home. Instead of becoming a leader of change in a global world, Europe has turned into an arena of political upheaval, of competition for spheres of influence and, finally, of military conflict. The consequence, inevitably, is Europe's weakening at a time when other centers of power and influence are gaining momentum. If this continues, Europe will lose a strong voice in world affairs and gradually become irrelevant. Here in Berlin, during the anniversary of the fall of the wall, I have to note that all this has also had a negative effect on relations between Russia and Germany. Continuation of the current course could cause lasting damage to our relations, which have until now been exemplary. Let us remember that without Russian-German partnership there can be no security in Europe. III So how do we begin to get out of this situation? The experience of the 1980s testifies that, even in apparently hopeless situations, there has to be a way out. The situation in the world was then no less urgent and dangerous than now. Yet, we succeeded in reversing it -- not just normalizing relations but putting an end to confrontation and the cold war. Political leaders of that period can rightly take credit for that. This was achieved primarily through the resumption of dialogue. Negative tendencies can and must be stopped and reversed. The key to it is political will and the correct setting of priorities. Today, the foremost priority should be renewal of dialogue, regaining the ability to interact and to listen to and hear each other. First signs of a renewed dialogue have now emerged. The first, albeit modest and fragile results have been achieved. I am referring to the Minsk agreements on cease-fire and military disengagement in Ukraine, trilateral gas agreements between Russia, Ukraine and the European Union, and the suspension of the escalation of mutual sanctions. In this context I want to urge you to consider carefully Vladimir Putin's recent remarks at the Valdai Forum. Despite the harshness of his criticism of the West and of the United States in particular, I see in his speech a desire to find a way to lower tensions and ultimately to build a new basis for partnership. We must -- and the sooner we do it the better -- move from polemics and mutual accusations to a search for points of convergence and a gradual lifting of sanctions, which are damaging to both sides. As a first step, the so-called personal sanctions that affect political figures and parliamentarians should be lifted so that they could join the process of seeking mutually acceptable solutions. One of the areas for interaction could be helping Ukraine to overcome the consequences of fratricidal war and rebuild the affected regions. IV It will not be easy to achieve those short-term goals. But, at the same time, we need to pursue vigorous efforts in all the other areas of our common agenda. I would single out two areas where dialogue is vitally important and where much damage has been done to it. It is, first, cooperation in addressing global challenges and, secondly, pan-European security. The global problems -- terrorism and extremism, including of sectarian nature; poverty and inequality; the environment, the problem of resources and waves of migration; epidemics -- are getting worse by the day. And, different as they are, one thing is common to all of them: None of them has a military solution. Yet, political mechanisms to solve them are lacking or dysfunctional, lagging behind the pace of their deterioration. The lessons of the continuing global crisis should persuade us that we need to seek a new model that would assure political, economic and environmental sustainability. This is a problem that must be addressed now, without delay. Let me now speak about European security. I think we have seen once again that it must be pan-European. Attempts to solve the problem of security in Europe be enlarging NATO or through an EU defense policy cannot bring positive results. Indeed, they are counterproductive. We must, therefore, go back to the drawing board and work on plans to build a system of European security that would provide assurance and guarantees to all its participants. We need institutions and mechanisms that would function in the interests of all. It has to be recognized that the OSCE, an organization to which a lot of hope was attached, has not been up to the task. Does that mean that it should be torn down in order to build in its place something new and yet unseen? I don't think so, the more so since OSCE has now assumed important control functions in Ukraine. But it is, I would say, a building that requires major repairs and some new construction. Years ago, Hans Dietrich Genscher, Brent Scowcroft and other policy-makers proposed creating a Security Council, or Directorate, for Europe. I shared their approach. Along the same lines, Dmitry Medvedev during his presidency proposed an initiative that called for creating a mechanism of European preventive diplomacy and mandatory consultations in case of a threat to anyone's security. Had such a mechanism been created, the worst scenarios of Ukrainian events could have been averted. Why have these and other "European ideas" been filed away in the archives? The leaders are, of course, to blame for it -- but also all of us. I am referring to the European political class, civil society institutions, and the media. We need to consider a non-governmental initiative to resume building a common European home. I suggest that we think about the form such an initiative could take. I hope that during our discussion ways towards it could be evaluated and specific proposals made. V I am by nature not pessimistic, and I have always described myself as an optimist. But I have to admit that it's very difficult to be optimistic in the current situation. Nevertheless, we must not submit to panic and despair or resign to negative inertia. This could draw us into a vortex without a way out. The bitter experience of the past few months must be transformed into the will to reengage in dialogue and cooperation. This is my appeal to our leaders, and to all of us. Let us think, propose and act together.